«هر چند وقت یک‌بار ممکن است کاری برای‌ من دلنشین‌تر باشد که باز هم بستگی به حال و هوای من دارد که چگونه آن کار را که قبلا خوانده‌ام دوست داشته باشم.
یکی از شعرها «بگذار تا مقابل روی تو بگذریم/ دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم» است. آن دزدیده را هم باید دزدیده بیان کرد. یک روز با آقای موسوی و چند تن از دوستان دور هم بودیم که این اجرا شد. ایشان شروع کردند به نوا زدن و من دیوان را ورق زدم این شعر آمد، بعد دیوان را ورق زدم چیز دیگری آمد که بیات ترک خواندم و بعد سه‌گاه خواندم. همین‌طور ادامه داشت و من در وسط کار ایشان دیوان را ورق می‌زدم و غزل دیگری می‌آمد و می‌خواندم. به این شکل شروع کردم به مرکب‌خوانی و یکی از کارهای خوب همین مرکب‌خوانی سعدی است.»

به نظر من این غزل یکی از کاملترین غزلهای عاشقانه سعدی است که شاعر در تک تک ابیات مفهومی عاشقانه را به حد کمال ارائه می کند:

دزدیده نگریستن در معشوق / حالات مختلف عاشق در جدایی و وصال / راضی بودن به خواست معشوق / اهمیت نداشتن حرف مردم برای عاشق / کمینه انگاشتن خود در مقابل جلال معشوق / یگانگی عاشق و معشوق / جایگاه یگانه مهر معشوق در دل عاشق / شکوه نکردن از جور معشوق / بی اختیار بودن عاشق / و در نهایت بار دیگر تواضع در برابر بزرگی معشوق