عاشقی محنت بسیار کشید

تا لب دجله به معشوقه رسید

نشده از گل رویش سیراب

که فلک دسته گلی داد به آب

نازنین چشم به شط دوخته بود

فارغ از عاشق دلسوخته بود

دید در روی شط آید به شتاب

نوگلی چون گل رویش شاداب

گفت به به چه گل زیبایی است

لایق دست چو منِ رعنایی است

حیف از این گل که برد آب او را

کند از منظره نایاب او را

زین سخن عاشق معشوقه پرست

جست در آب چو ماهی از شست

خوانده بود این مثل آن مایه‌ی ناز

که نکویی کن و در آب انداز

خواست کازاد کند از بندش

نام گل برد و در آب افکندش

گفت رو تا که زهجرم برهی

نام بی مهری بر من ننهی

مورد نیکی خاصت کردم

از غم خویش خلاصت کردم

باری آن عاشق بیچاره چو بط

دل به دریا زد و افتاد به شط

دید آبی است فراوان و درست

به نشاط آمد و دست از جان شست

دست و پایی زد و گل را بربود

سوی دلدارش پرتاب نمود

گفت کای آفت جان سنبل تو

ما که رفتیم، بگیر این گل تو

جز برای دل من بوش مکن

عاشق خویش فراموش مکن

بکنش زیب سر ای دلبر من

یاد آبی که گذشت از سر من

صيدم من و صياد او

من بنده ام، آزاد او

ويرانه من، آباده او

ای داد و ای بیداد او

تا روی دل، آن سو کنم

با درد عشقش خو کنم

هر دم به سویش رو کنم

چون مرغ حق کو کو کنم

من قطره او دريای من

من مست او صحرای من

من بنده او مولای من

من لا و او الـای من

هوشيار او، ديوانه من

شمع است او، پروانه من

افسونگر او، افسانه من

ای خالِ او پيمان من

من طالب و مطلوب او

من راغب و مرغوب او

دلداده من، محبوب او

زیبای شهرآشوب او